Οι νόσοι που εκδηλώνονται στοματικά μπορεί να είναι πολλές, ήπιες, μέτριες ή σοβαρές για τη ζωή του ασθενή. Αυτές είναι η οστεοπόρωση, η οστεοπενία, σύνδρομο Sjogren, σκληροδερμία, φλεγμονώδεις νόσοι του εντέρου (σύνδρομο Crohn, κ.λπ.), ομαλός λειχήνας, AIDS, κ.ά..

Είναι απαραίτητη η επιστημονική κατάρτιση του οδοντίατρου ώστε να αντιλαμβάνεται μια νόσο που μπορεί να υποκρύπτεται κάτω από μία στοματική εκδήλωση. Ο οδοντίατρος θα πρέπει σε αυτή την περίπτωση να ζητά λεπτομερείς πληροφορίες του ιατρικού του όπως και πληροφορίες για το είδος της φαρμακευτικής του αγωγής ώστε όλα αυτά να συνεκτιμηθούν για την περαιτέρω κατάρτιση του σχεδίου θεραπείας του. Στη συνέχεια, αν κρίνεται απαραίτητο, ζητά τη συνεργασία του θεράποντος γιατρού του ή συνιστά την παραπομπή του σε ειδικό, εάν δεν έχει γίνει.

Χαρακτηριστική ενότητα των νόσων που εκδηλώνονται στοματικά και απασχολούν ιδιαίτερα τον οδοντίατρο και ειδικότερα τον οδοντίατρο που ασχολείται με εμφυτεύματα αποτελεί η οστεοπόρωση. Η οστεοπόρωση αποτελεί μία «ύπουλη» νόσο αφού δε δίνει εμφανή συμπτώματα μέχρι το αναίτιο σπάσιμο κάποιου οστού. Ωστόσο, πλήττει συχνά γυναίκες μετά την εμμηνόπαυση, ορισμένες γυναίκες σε νεαρότερη ηλικία εξαιτίας διατροφικών και κληρονομικών παραγόντων ή λόγω υποκείμενης νόσου, όπως ακτινοθεραπεία για την αντιμετώπιση ορισμένων μορφών καρκίνου, νόσος Paget, πολλαπλό Μυέλωμα, κ.ά..

Αν υπάρχουν τέτοιες πληροφορίες στο ιατρικό ιστορικό του ασθενούς, λόγω φόβου οστεονέκρωσης από μία επέμβαση στη γνάθο, εξαιτίας της λήψης οστεοπορωτικών φαρμάκων (ειδικά αυτά που αφορούν σε ενδοφλέβια χορήγηση), ο οδοντίατρος θα πρέπει να τροποποιήσει το σχέδιο θεραπείας του, γιατί η οστεονέκρωση αντιμετωπίζεται δύσκολα μετά την εγκατάστασή της. Η αντιμετώπισή της είναι συμπτωματική, με λείανση του οστού που έχει προσβληθεί, με ισχυρή αντιβίωση και παυσίπονα και σχολαστική στοματική υγιεινή.